Moulin du Mont Lauzin Petit Grain 2019

Het microwijnbedrijf Moulin de Montlauzin zit in ieder geval in de kopgroep van meest afgelegen wijnbedrijven ooit.

Even ten Noord-Westen van de stad Toulouse in het minidorpje Le Burgaud op de lijn Toulouse/Bordeaux maar dan meer richting Toulouse staat een zeer oude molen, inmiddels zonder wieken. Dát onverharde landweggetje op en heel rustig, gaten ontwijkend naar het wat kilometers verderop gelegen wijnbedrijf toe. Stel je hier ook niet al te veel van voor wat het woord ‘microdomein’ is hier van toepassing. De moeder (Angèle, 84) van wijnmaker Olivier Malrieu begon hier ooit met de zéér kleinschalige productie van wijnen telkens van één druivensoort, monocépagewijn dus.

Iedereen is het er nu over eens dat de wijn wordt gemaakt in de wijngaard. Als het daar top is, gaat het in de kelder ook goed. Maar op Moulin de Montlauzin komt bij Olivier, de ‘X factor’, om de hoek kijken.  Al het fruit is 100% biologisch en wordt met de hand geplukt. De druiven worden gelijk ontdaan van hun steeltje en passeren meerdere kwaliteitscontroles waarna zij, volledig intact, on gekneusd richting gisting gaan. Maar hier scheiden de wegen zich van ‘normale’ wijnmakers en de gedreven Olivier. Hij bedacht een systeem dat hij ‘infusion’ noemt en waarbij de volledige druiven constant in contact blijven met het eerste sap dat de druif verlaat. Toch maakt hij een scheiding tussen fruit en sap in de vorm van een rooster dat de druiven aan één kant houdt maar wel in permanent contact met het sap. Iedere kelder-beweging van druif of wijn vindt plaats onder ‘valdruk’ zwaartekracht.

Het effect in de wijn is opmerkelijk, grote concentratie naast ‘boterzachte’ tannines. Hij is ‘maniakaal’ in het vermijden van oxidatie door teveel contact met zuurstof tijdens het maak proces of later tijdens de verdere ontwikkeling. Rijping vindt plaats in verschillende vaten, deels klassieke Barrique Bordelais van 225 liter die hij koopt bij Hubert de Bouärd van Château l’Angelus of bij de nieuwe eigenaren van Château Les Carmes Haut Brion. Op kleinere schaal werkt hij met vaten van Stockinger (Oostenrijk) François Frères, Taranssaud en Darnajou. Maar er zijn ook twee kogelronde ‘vaten’ van gebakken klei, geen terracotta legt zijn partner Katia uit, maar klei dat bij een veel hogere temperatuur is afgebakken. Een houten vat zag ik in de kelder gemaakt volgens een techniek die ik niet eerder hoorde. De duigen worden tot vat gemaakt en ‘gebrand’ maar normaal is dat met een spectaculaire vlammenregen. Dit vat ‘Eclat Hydro’ genaamd zag nooit vlammen maar gloeiend hete keramische warmtebronnen.

Niet iedere wijn krijgt dezelfde behandeling, zo rijpt de 100% tannat in nieuw eiken van 400 liter, terwijl de pure syrah rijpt in 225 liter vaten die al een oogst op de teller hebben staan.

Opvallend is dat hij de ‘marc’ (het overblijfsel nadat de druiven zijn geperst) terugdoet in de wijn gedurende 5 of 6 maanden. Hij sluit het vat vervolgens af gedurende de winter. Sulfiet komt er nauwelijks aan te pas want nergens voegt hij dit toe behalve bij de malolactische gisting waar hij slechts 5 milligram per liter toevoegt. Dit is echt een ‘microscopisch’ klein percentage.

Op dit mini domein is de opbrengst per hectare rond de 20 hectoliter, dat is ongeveer de helft van een gemiddelde Grand Cru uit Bordeaux. Gemiddeld weet hij maar 10.000 tot 12.000 flessen per jaar te produceren.

Na de rijping gaat de wijn op fles. Om iedere vorm van oxidatie tegen te gaan wordt er in de fles eerst wat Argon gas gepompt, dit beschermende gas wordt ook in het coravin systeem gebruikt. Dan gaat de wijn erin en wordt de fles afgesloten met een samengestelde kurk van Diam. Hij kijkt naar de verschillen tussen Diam 5 en Diam 30 om te achterhalen welke afsluiter het beste effect geeft. Tussendoor kijkt hij hoe zijn wijnen reageren op een maak procedé vergelijkbaar met dat van Amarone of Ripasso wijnen uit Veneto in Italië.

Alle wijnen vallen onder de IGP Comté Tolosan.